YETİŞKİN ÇOCUKLAR

Günlük yaşamımızda ailemizle, arkadaşlarımızla ve sosyal çevremizdeki insanlarla ilişkilerimizde birçok sorunla karşılaşırız. Bu ilişkilerimizde bazen kendimize ve insanlara karşı güvensizlik duyarız, bazen insanlara hayır diyemeyiz, bazen gerçek duygu ve düşüncelerimizi gizleyerek söylemek istediklerimizi söyleyemeyiz, bazen kendi istek ve arzularımızı göz ardı ederek sürekli başkalarını memnun etmeye uğraşırız, bazen yetersizlik duygusuna kapılır kendi kendimizi eleştiririz ve bazen de yaptığımız her işin mükemmel olmasını arzu ederiz. Haliyle geliştirdiğimiz korku ve kaygılar sebebiyle kendimizi hayatın akışına bırakıp bir türlü yaşama yerleşemeyiz.
Sevgili Doğan Cüceloğlu bu yukarıda sıraladığım sorunları yaşayan insanlara; “Bedenen büyüdüğü halde, duygu ve heyecanları bakımından gelişip olgunlaşamamış insanlar” olarak tarif ediyor. Her insanın içinde bir “iç çocuk” bir de “iç ana baba”nın var olduğunu ifade eden Cüceloğlu, iç çocuğun kişinin özünü, iç ana babanın ise toplumun beklentilerini simgelediğini belirtiyor. Sağlıklı bir insanda iç çocuk ile iç ana babanın bir uyum içerisinde varlığını sürdürdüğünü, sağlıksız insanlarda ise sürekli çatışma ve kavga içerisinde olduğunu belirtiyor. Bunun temellerini ise yetiştiğimiz aile içi ilişkilerde aramamız gerektiğini ifade ediyor.
Duygusal olgunluğunu tamamlayamamış yetişkin çocuklar içlerinde doldurulamayacak bir boşluk taşırlar. Bu boşluğu aşina oldukları eşyaları tutarak telafi etmeye çalışırlar, kolay kolay bir şeyi atamazlar. Katı ve mükemmeliyetçidirler. Hata yapan kendileri bile olsa affetmezler. Ne istediklerinden çok toplum ne istiyor diye düşünürler. El alem ne der düşüncesi her zaman onlarladır. Tamamıyla dış başarıya odaklandıklarından süreç onlar için önemli değildir. Kendileri dahil kimseye güvenmezler .Güvenmedikleri için insanların söylediklerinin onların gerçek duygu ve düşünceleri olduğunu kabul etmezler. Sürekli kuşkuludurlar. Bu yüzden yaşamları boyunca iç yalnızlık çekerler. Psikolojik bakımdan yalnızlık çektikleri için de sosyal bakımdan yalnız kalmak istemezler ve bundan hoşlanmazlar. Anne babaları ile ilişkileri çok iyi değildir. Aslına bakarsak bu bireylerin ebeveynleri de yetişkin çocuktur. "(...)yetişkin çocuklar, yetişkin çocuk olan anababaların ürünüdürler."
Yetişkin çocuklarda iç ana baba ve iç çocuk dengede değildir. Denge ya iç ana baba() lehine ya da iç çocuk(*) lehine bozuktur. Her iki durum da sağlıksızdır. Bu bozukluğun giderilmesi için sağlıklı bir aile gerekir. 
Sağlıklı ailelerin genel özellikleri ise şöyledir: Aile bireylerine değerli oldukları hissettirilir. Bireylere kendi özlerini gerçekleştirme özgürlüğü verilir. Sonuçtan ziyade süreç önemlidir. Yoldaki gayret ve şevk desteklenen asıl kavramlardır. Çocuğa ne istediğine kendisinin karar vermesi öğretilir ve bu kararın sorumluluğunu yüklenmesi beklenir. Aile üyeleri birbirine güvenir ve aralarında özü geliştirecek koşulsuz sevgi bulunur.

Şu yeryüzünde insanın en az tanıdığı ve merak ettiği şey ne diye sorsalar, “kendisi” derim. Gerçekten de kendimizi zaaflarımız ve üstün yönlerimizle tam olarak tanımadığımız gibi çok da merak etmiyoruz. Yaşamımızın merkezinde kendimizin olduğu sorunlarımızı çözme adına da pek çaba göstermiyoruz. O nedenle avuçlarımızdaki yaşam bir kuş gibi uçup gidiyor. Kendimizi tanıma, ailemizle, dostlarımızla ve sosyal çevremizle “içimizdeki çocuğu öldürmeden” daha sağlıklı iletişim kurma ve hayatı duyumsayarak daha mutlu ve cıvıl cıvıl yaşamayı öğrenmeliyiz.
Sevgili Sezen Aksun’un “Kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan İçindeki çocuğa sarıl Sana insanı anlatır.”* sözlerinde de ifade edildiği gibi “içimizdeki çocuğa” sarılalım ve onu yaşatalım diyorum.

*İç ana baba (inner parent): Toplum kurallarını uygulamayı birinci plana alan, kendi iç dünyasından daha çok, dış dünyanın kendisini nasıl algıladığına, 'başkaları ne der'e önem veren, sınırlı, mantıksal, ağırbaşlı, deneyimli ve gerçekçi yanımızı belirten benlik.
**İç çocuk (inner child): Kimseyi etkilemeyi düşünmeden, içimizden geldiği gibi davrandığımızda kendini gösteren, duygusal yaşamımızın kaynağını oluşturan, Özgür, duygusal, coşkulu, saf ve hayal dolu yanımızı belirten öz benlik.