Yarım Kalan Selamlar ve Düzce’nin Soğuk Ayazı: 12 Kasım

12 Kasım 1999...

Saatler 18:57’yi gösterdiğinde, sadece takvimde bir gün kapanmadı; bir devrin kapısı da sessizce örtüldü. O gece, Düzce’nin üzerine çöken kesif karanlık ve 30 saniyelik uğultu, zamanın nabzını durdurdu. O an, sadece binalar değil, hayatlarımız da yerle bir oldu.

Biz hayattaydık... ama eksiktik.

Toz duman çekildiğinde, ilk yaptığımız şey yoklama almak oldu. Ailemiz yanımızdaydı, soframızdaki tabaklar eksilmemişti. Ama dışarı adım attığımızda, tanıdık sokaklar artık tanınmaz hale gelmişti. Her köşe başı, her bina, her park... birer sessiz tanık olmuştu o geceye.

Komşuluk, o gece bir ağıt oldu.

Her sabah “hayırlı işler” dediğimiz, bakkalda sıra beklerken gülümsediğimiz, çocuklarını parka götüren o tanıdık yüzler... O gece, aynı gökyüzü altında farklı kaderlere yürüdük. Biz hayata tutunurken, onlar betonun soğukluğuna teslim oldular.

O sokaklardan bir daha geçmediler.

Perdeleri açılmadı, çocuk sesleri duyulmadı. O tanıdık simalar, 12 Kasım’ın ayazında birer hatıraya dönüştü. Bizim payımıza düşen; hem kurtulduğumuza şükretmek hem de “keşke”lerin ağırlığıyla yaşamak oldu.

Yıllar geçti... ama eksiklik baki kaldı.

Binalar yeniden yapıldı, sokaklar onarıldı. Ama ruhumuzdaki mahalle, o eski sıcaklık hep biraz eksik kaldı. Her yıl dönümünde, o geceyi yeniden yaşıyoruz. Yarım kalan selamları, cevapsız kalan “günaydın”ları, sessizliğe gömülen gülüşleri...

Onlar, Düzce’nin unutulmazlarıdır.

Bizim ise yürek sızımız. Mekanları cennet, ruhları şad olsun. Her biri, bu şehrin hafızasında bir yıldız gibi parlıyor. Ve biz, her 12 Kasım’da başımızı göğe kaldırıp, o yıldızlara selam gönderiyoruz.

Tarık ŞAHİN

12.11/2025 Düzce